...

تحمل ميكنم
"بايد" تحمل كنم...
اين نبودن ها را
اين كم بودن ها را
أين جاهاي خالي را...
روزهايم كمي سخت است...!
دروغ چرا!!
خيلي سخت است
روزهايم...
لحظه هايم...
شبهايم...
حتى خنده هايم...
به قولي: "خنده هايم درد ميكنند"
نبودنهايي هست كه "بودنت" را "هيچ" ميكند
نبودنهايي هست كه از جنس سنگ است
كه هر لحظه ميشكند
دلت را...
بغضت را...
وجود خاليت را...
نبودنهايي هست كه تو را دلقكي ميكند كه "همه" باورت ميكنند...
كه ميپوشاند حتي غم چشمانت را...
كه براي "خوبي؟؟" هايي كه ميشنوي فقط ميگويي "خوبم"
نبودنهايي هست كه مجبورت ميكند در اوج دختر بابا بودن پا به پاي او "مردي" كني...
مرد بودن ميخواهد اينكه بگويي "خوبم" وقتي بند بند وجودت از أين "نبودن" خرد شده...
"مرد" بودن ميخواهد كه به همه، حتي "خودت" دروغ بگويي
اما...
بيا و بيشتر مردي كن
مردتر باش...
سرت را بالا بگير
بگو كه آن بيمعرفت همه زندگيت بود...
بگو كه آن نامرد تمام دلخوشي از دست رفته ات بود...
بگو كه نبودنش
دلگير است...
نفس گير است...
اصلا بگو كه بودن "هيچكس" ديده نميشود در "نبودن" او...
بگذار همه بگويند 
ديوانه اي...
احمقي...
آنها چه ميدانند از حال و روزت؟
چه ميدانند "نبودن" چقدر سنگين است؟
آري احمقم...
ولي
ارزشش را دارد
يعني
"بايد" داشته باشد
ميداني؟!
بين خودمان بماند..!
دلم لك زده براي آن "شب بخير" هايي كه دريغ كرد از شبهايم...
دلم لك زده براي آن "مواظب خودت باش" هايي كه گوشم در حسرت شنيدنش كر شد...
دلم لك زده براي آن "دستهايي" كه هيچوقت نفهميدم چقدر گرم است...
ميداني؟دلم لك زده حتي براي "داد" هايي كه سرم نزد...
آن "خط و نشان" هايي كه برايم نكشيد...
ديوانه ام؟؟
آري..... ! ديوانه ام..!
بي انصاف...!!
كاش اينقدر مهربان نميرفتي...
كاش نامرديت بيشتر بود...
كاش باور ميكردم
نبودنت را..نامرديت را.."حرف و كنايه" ها را..
كاش اينهمه "حسرت" روي دلم نميماند
حسرت نه..
اينهمه "داغ" نداشتم...
بيچاره من !
واي بر من!
واي بر من كه هنوز هم نگرانت ميشوم...
هنوز هم ميلرزم حتى از "تصور" ديدنت... زل زدن در چشمهايت..
ميداني؟
دلم نمي آيد شرمنده نگاهم شوي...
راستي...!!
تو شرمنده أي... دلتنگي...
مگر نه... ؟؟!! ارزشش را ندارد...
فرستنده : تو خيلي دوسم داري...